Granulacja to technika wytwarzania biżuterii, w której powierzchnia jest pokryta kulkami lub granulkami z metali szlachetnych. Uważa się, że technika ta wywodzi się z Sumeru około 5000 lat temu. Technika ta rozprzestrzeniła się następnie na Europę Południową w okresie orientalizacji, również poprzez rolę Fenicjan, którzy założyli kolonie na Sardynii, Sycylii i Hiszpanii, lub rzemieślników z Bliskiego Wschodu.

Popularność granulatu srebra

W dzisiejszych czasach granulat srebra cieszy się ogromną popularnością. Istnieją trzy podstawowe techniki, które można zastosować do przymocowania granulek do powierzchni metalu: lutowanie twarde, stapianie i lutowanie koloidalne. Metale stosowane w granulacji to zwykle złoto lub stopy srebra. Z każdą techniką proces rozpoczyna się od wytworzenia samych granulek. Granulki są zwykle wykonane z tego samego materiału co podstawa, na której zostaną przymocowane. Bardzo wąskie frędzle można wycinać wzdłuż krawędzi cienkiej blachy, a dalsze cięcie powoduje wytwarzanie małych kwadratów lub prostokątów z metalu. Po stopieniu w kulki można je sortować do różnych rozmiarów za pomocą odpowiednich siatek. Inną opcją jest użycie cienkiego drutu zwiniętego wokół trzpienia, po czym cewka jest następnie cięta na małe pierścienie – tworzy to granulki o równej wielkości po stopieniu.

Co się robi z granulatu srebra?

Twarde elementy do lutowania razem wykorzystują kapilarne działanie lutu o niższej temperaturze topnienia przepływającej między łączonymi elementami. Lutowanie jest rutynowo stosowane przez jubilerów stołowych i jest starożytną techniką, ale z wielką trudnością stosuje się je do drobnych ziaren metalu. Niezwykle małe kawałki lutu są umieszczane blisko punktu styku granulki z metalem, a następnie podgrzewane do temperatury topnienia. Konieczność powtórzenia tego procesu setki razy sprawia, że ​​technika ta jest niepraktyczna i droga, komplikuje ją możliwość usunięcia już dołączonych granulek. Ulepszeniem tej metody jest wypełnienie lutu proszkiem i zmieszanie go z topnikiem. Obszar roboczy jest pomalowany tragakantem, a granulki są na nim osadzone za pomocą drobnego pędzla. Po wysuszeniu pracę posypuje się proszkiem topnika-lutu i ogrzewa do temperatury topnienia.